Biografia Tijgera:
Wszelkie przekazy ustne i pisemne głoszą, iż zespół powstał w Dublinie w szkole Mount Temple z inicjatywy Larrego Mullena Juniora, który to na tablicy ogłoszeń zamieścił swój anons w nadziei założenia nowej formacji. Wśród siedmiu uczestników spotkania, do którego doszło w skutek ogłoszenia znalazło się czterech tych, którzy grają do dziś. Oprócz inicjatora, który zasiadł za bębnami, ostateczny skład dopełnili: Dave The Edge Evans - gitara, Adam Clayton - bass i Paul Bonovox Hewson - gardło.
Szkoła, w której powstała grupa była jak na te czasy rewolucyjną jednostką w Irlandii w kwestii podejścia do swej misji i dzięki temu znalazło się tam wiele dzieci, które w dotychczasowych placówkach niespecjalnie się odnajdywały. Wśród grupy uczniów powstała Lypton Village ciężko właściwie określić, co to było, ale coś na kształt wspólnoty artystycznej, w której członkowie niekiedy przybierali honorowe imiona jak powyższe.
W tamtych czasach swoistą przeciwwagą U2 w gronie Lypton Village było Virgin Prunes w pewnym czasie nawet bardziej popularne jednak obecnie niesłusznie zapomniane ale to już temat na inną historię.
Po początkowych perypetiach z nazwą (Feedback, Hyde) i składem (wtedy jako piąty grał na gitarze brat The Edge'a - Dick Evans) pierwszy ważniejszy koncert już pod nazwą U2 zespół zagrał w marcu 1978 w Limerick podczas konkursu talentów sponsorowanemu przez browar. Zwycięstwo pozwoliło grupie nagrać debiutancki singiel dla irlandzkiego CBS-u, który ukazał się jesienią następnego roku. Znalazły się tam trzy piosenki a zaangażowanie i pomysłowa kampania wykorzystująca ten fakt dały zauważalny efekt na Zielonej Wyspie. Przez kilka miesięcy jednak zespołowi nie udało się podpisać korzystnego kontraktu oraz odnieść sukcesu w poza granicami ojczyzny i dopiero w marcu 1980 po świetnie przyjętym irlandzkim tournee zakończonym transmitowanym koncertem z Dublina znalazł się w gronie artystów wytwórni Island na tyle niezależnej na tamte czasy by pozwolić U2 na swoją dosyć oryginalną działalność.
Po współpracy z legendarnym producentem Joy Division - Martin'em Hannett'em zwieńczonej singlem '11 O'Clock Tick Tock' grupa na dłużej związała się ze Steve'm Lillywhite'em (Talking Hades, Peter Gabriel, Siouxsie & The Banshees, Penetration). Jesienią 1980 r. ukazał się LP "Boy" (ciekawostką jest iż w tamtym okresie zespół miał przygotowane dwa alternatywne programy: 'Fool' i 'Boy' jednak oficjalnie ukazał się tylko ten drugi) na którym zespól objawił po wczesnym punk-rockowym okresie swe bardziej nowofalowe oblicze.
Duża spontaniczność, otwartość na publiczność i zaangażowanie w czasie koncertów przynosiło grupie coraz szersze rzesze oddanych fanów oraz wzrastający sukces komercyjny następnych płyt: "October" z 1981 roku oraz "War" z 1983
W 1984 roku LP "The Unforgettable Fire" wyprodukowany przez Brian'a Eno i Daniel'a Lanois'a pokazał bardziej refleksyjne oblicze grupy z bogatszą oprawą studyjną dającą eterycznie brzmiąca muzykę jednak bez utraty młodzieńczej energii. Wraz z wydaniem w 1987 roku LP "The Joshua Tree" rozpoczął się złoty okres U2. Przebojowe single: 'With or Without You', 'I still haven't found what I'm looking for' i 'Where the Streets have no name' gościły na wysokich miejscach list przebojów, zespół zdobył kilka statuetek Grammy oraz dzięki ogromnemu sukcesowi trasy koncertowej w USA (udokumentowanej we fragmentach w filmie i na następnym LP "Rattle and Hum") wylądował na okładce tygodnika Time. W tych latach głównie Bono, ale i pozostali muzycy zespołu zaangażowali się w działalność różnych organizacji jak Greenpeace, Amnesty International, brali udział w charytatywnych akcjach-koncertach Band Aid i Self Aid, co wraz z treściami prezentowanymi w tekstach utworów czyniło z U2 główne 'sumienie rocka' na świecie.
Końcówka dekady upłynęła grupie na wielu trasach koncertowych zwieńczonych transmitowanym na cały świat koncertem w Dublinie, rozpoczętym wraz z nadejściem roku 1990.
W następnym dziesięcioleciu image, muzyka oraz treści znacznie się zmieniły, co mimo początkowej niepewności przysporzyło grupie jeszcze większą liczbę fanów a dowodem były sukcesy wydanego w 1991 roku LP "Achtung Baby" i następującej po nim multimedialnej trasy koncertowej "ZOO TV"
Maxymalna 'modernizacja' brzmienia U2 na LP "Zooropa" z 1993 spotkała się już z chłodniejszym przyjęciem, co skłoniło zespół do powrotu do żywych instrumentów i bardziej przewidywalnej formuły na następnych LP "Original Soundtracks 1" z 1995 roku (nagranym jako Passengers wraz z Brian'em Eno i licznym gronem gości), "Pop" z 1997 roku, "All that You can leave behind" z 2000 roku oraz "How to dismantle an atomic bomb" z roku 2004.
Członkowie grupy nadal nie skupiali się tylko na muzyce, ale podejmowali też wiele działań o charakterze społecznym, czego najjaśniejszym przykładem jest nominacja Bono do pokojowej nagrody Nobla za działalność na rzecz oddłużenia krajów trzeciego świata.
Biografia Falsestuff:
Kiedy piszę ten tekst, jest koniec maja 2005 roku. Od wydania ostatniego albumu U2 "How To Dismantle An Atomic Bomb?" minęło pół roku. Malkontenci narzekają, że zespół nie ma już nic nowego do powiedzenia, że nic nie pozostalo z ich młodzieńczej buntowniczości, że nowe dzieło Irlandczyków do pięt nie dorasta "Joshua Tree". Z drugiej strony, ich ostatnia płyta jako pierwsza w historii grupy przebywała ponad dwa tygodnie na szczycie brytyjskiej listy przebojów. "How To Dismantle..." to także pierwszy krążek U2, z którego udało się wylansować dwa numery 1 tamtejszej listy singli. Wcześniejszy z tych dwóch najnowszych przebojów-"Vertigo" to pierwszy platynowy singiel Bono i spółki na rynku amerykańskim. Wreszcie 10 marca 2005 roku U2 zostało wprowadzone do prestiżowego Rock'n'Roll Hall Of Fame. To zaszczyt, o którym wielu gigantów europejskiego rocka może tylko pomarzyć. Jeżeli dodać do tego rozpatrywanie kandydatury Bono w kontekście Pokojowej Nagrody Nobla i wyboru nowego Banku Światowego, można dojśc do wnioska, że popularność i renoma U2 nie maleje, można wręcz powiedzieć, że jest tak wielka, jak nigdy dotąd.
Historia zespołu zaczęła się jesienią 1976 roku, kiedy 14-letni Larry Mullen Jr. zawiesił na tablicy ogłoszeń w szkole w stolicy Irlandii-Dublinie, do której uczęszczał, informację, że poszukuje muzyków w celu utworzenia zespołu. Na apel odpowiedzieli: basista Adam Clayton (ur. 13 III 1960), wokalista Paul Hewson (pseudonim Bono, ur. 10 V 1960) i gitarzysta Dave Evans (pseudonim The Edge, ur. 8 VIII 1960). Mullen (ur. 31 X 1961) został perkusistą. W składzie, który przyjął nazwę Feedback, później The Hype i ostatecznie U2, przez krótki czas grał na gitarze również brat Edge'a-Dick.
Pierwszym sukcesem w karierze zespołu było zwycięstwo w konkursie talentów w Limerick w marcu 1978 roku. Zachwycony występem juror-Jackie Hayden z CBS Records udostępnił U2 studio w celu nagrania pierwszej taśmy demo. Wkrótce grupa pozyskała pierwszego menedżera-dublińskiego biznesmena Paula McGuinnessa i rozpoczęła intensywną działalność koncertową w stolicy Zielonej Wyspy i okolicach. We wrześniu 1979 ukazał się pierwszy oficjalny singiel zespołu, pt. U2:3, który zajął pierwsze miejsce na irlandzkiej listy przebojów. W grudniu tego samego roku odbył się pierwszy występ U2 poza ojczyzną-w Londynie.
W marcu 1980 band, który w międzyczasie stał się w Irlandii gwiazdą pierwszej wielkości, podpisał z Island Records pierwszy międzynarodowy kontrakt, którego rezultatem był wydany w październiku album "Boy". W ramach tournee promującego płytę, zespół po raz pierwszy odwiedził Stany Zjednoczone. Ze względu na oryginalne brzmienie i wyjątkowo głębokie jak na ówczesne realia rynku, metafizyczne teksty autorstwa Bono płyta spotkała się z bardzo dobrym przyjęciem koneserów rocka po obu stronach Atlantyku. Kolejny album-"October" z 1981 był w dużej mierze inspirowany religijnymi doświadczeniami członków zespołu, z wyjątkiem Claytona zdeklarowanych chrześcijan. Zaangażowanie muzyków w działalność dublińskiej grupy modlitewnej Shalom omal nie zakończyło się ich rezygnacją z kariery w show-biznesie, jednak ostatecznie postanowili oni godzić role dostarczyciela rozrywki i obowiązki chrześcijanina.
Trzeci longplay-"War" z 1983, zarówno zarówno w warstwie muzycznej, jak i literackiej miał bardziej agresywny charakter, kontrastujący z propozycjami święcących w tym okresie triumfy wykonawców elektronicznego pop-rocka. Z tego albumu pochodzi m.in. głośna piosenka "Sunday Bloody Sunday"-wstrząsający opis krwawej wojny domowej w Irlandii Płn. oraz inspirowany podobno wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce "New Year's Day"-pierwszy singiel U2, który trafił do brytyjskiego Top 10. W promocji płytki pomogło nie tylko kolejna udana trasa koncertowa, która doczekała się zapisu w postaci minialbumu i kasety wideo "Under The Red Blood Sky", ale również częsta emisja teledysku .do tego utworu w niedawno powstałym MTV
Na kolejnym albumie-"The Unforgettable Fire" muzycy nieco złagodnieli, chociaż nadal nie obawiali się podejmowania ważnych tematów, np. walki z narkotykami ("Bad"), wierności przekonaniom ("Pride (In The Name Of Love)", piosenka poświęcona pamięci artina Luthera Kinga, która jako pierwsza w historii U2 znalazła się w pierwszej trójce notowań w Wlk.Brytanii). Producentami płyty, której tytuł pochodzi od cyklu rysunków wykonanych przez ofiary wybuchu bomby atomowej w 1945, po raz pierwszy byli współautorzy największych sukcesów U2-Brian Eno i Daniel Lanois.
W połowie lat 80-ych U2 można już było zaliczyć do największych gwiazd rocka na świecie. Irlandczycy grali dla coraz większej publiczności w coraz większej liczbie krajów. Dowodem rosnącego znaczenia kwartetu był m.in. ich występ na charytatywnej imprezie Live Aid na Wembley w 1985 roku (Bono był jednym z wykonawców brytyjskiego hymnu akcji-"Do They Know It's Christmas") oraz sukces "Conspiracy Of Hope" trasy po USA na rzecz Amnesty International rok później.
Kolejne dzieło dublińskiego kwartetu-"Joshua Tree" z 1987 roku jest uważanych przez większość fanów i krytyków za jego największe osiągnięcie, apogeum stylu wypracowanego na poprzednich krążkach oraz najdoskonalszą artystyczną realizację wizerunku wrażliwych społecznie rockmanów. Album ten okazał się także największym sukcesem komercyjnym zespołu-w samych Stanach sprzedano ponad 10 mln egzemplarzy. Dwa największe przeboje z tej płyty-"With Or Without You" oraz "I'm Still Havent Found What I'm Looking For" to do tej pory jedyne numery 1 U2 na amerykańskiej liście singli.
Co zrozumiałe, kolejny longplay-"Rattle And Hum" był dowodem pewnego "zmęczenia materiału". Piosenki, które towarzyszyły filmowi dokumentującemu trasę koncertową kwartetu, w zamyśle twórców miały oddać hołdom wielkim gwiazdom amerykańskiej muzyki oraz wielkim inspiracjom Bono i jego kolegów-Billie Holliday ("Angel Of Harlem"), B.B.Kingowi, Bobowi Dylanowi.
Linki:
www.u2.com/
Skomentuj artykul na forum!:
|
