Skład:
David Byrne - gitara, śpiew
Chris Frantz - perkusja
Jerry Harrison - instrumenty klawiszowe, gitara
Tina Weymouth - gitara basowa
Biografia:
Gadające Głowy zostały założone w U.S.A w 1974 r. przez grupę przyjaciół z Rhode Island School of Design - Davida Byrne'a (ur. w 1952 w Szkocji), Chrisa Frantza i Tinę Weymouth. Zespół zaczerpnął swoją nazwę z artykułu przeczytanego w tygodniku TV Guide - 'talking head' oznacza sposób kadrowania prezenterów w wiadomościach telewizyjnych tak że widoczne są tylko głowa i ramiona. Po przeprowadzce do Nowego Jorku TH wzbogacili swój skład Jerry'ego Harrisona i wkrótce w 1977 r. grupa podpisała kotrakt z Sire Records. Mimo wielkiej popularnośći, jaką zdobył singiel 'Psycho Killer', ich pierwszy album nie został przebojem komercyjnym, ale zapewnił zespołowi pozycję na nowojorskiej scenie punkowej (obok The Ramones).
Producentem ich drugiego albumu (More Songs about Buildings and Food, 1978) był Brian Eno, który - podobnie jak TH - lubował się w mieszaniu różnych stylów muzycznych.
Współpraca ta zaowocowała zaprezentowaniem grupy szerszej publiczności - głównie dzięki coverowi 'Take me to the river' z repertuaru Ala Greena. Eno miał spory wpływ na muzykę TH, a także na późniejszą solową działalnośc Davida Byrne'a - na 'Remain of light' (1980) muzycy wykorzystali elementy muzyki afrykańskiej. Ciekawostką jest, że pochodzący z tego albumu singiel 'Once in a lifetime' nie stał się hitem od razu, a dopiero parę lat później dzięki teledyskowi. Po nagraniu 3 albumów studyjnych i jednego live (The Name of This Band Is Talking Heads) Eno odszedł do U2.
Album 'Speaking in tongues' (1983) przyniósł grupie wreszcie sukces komercyjny - singiel "Burning Down the House" trafił na 9. miejsce amerykańskiej listy Top 10. Trasę promującą ów album udokumentował reżyser Jonathan Demme (znaczy później m.in. z 'Milczenia owiec' i 'Filadelfii') w filmie 'Stop making sense', który uważany jest za jeden z najlepszych dokonań teatru muzycznego. Show wymyślił w całości David Byrne, który powoli stawał się czołową postacią Talking Heads.
Na trzech następnych albumach muzycy nadal raczą nas przyjemnymi, bezpretensjonalnymi piosenkami, bez specjalnego silenia się na eksperymentowanie. Tak więc Gadające Głowy powoli zaczęły dryfować w kierunku popu (no, dobrze, pop rocka). Pierwszym owocem przystępniejszego niż kiedykolwiek Talking Heads jest właśnie Little Creatures. Płyta wyraźnie nagrana na luzie. Pełna sympatycznych utworów, z których kilka (And She Was, The Lady Don’t Mind, Road To Nowhere) poważnie zaistniało na amerykańskich i angielskich listach przebojów – 'Road To Nowhere' okazał się zresztą największym do tej pory sukcesem grupy na Wyspach: doszedł do szóstego miejsca listy najlepiej sprzedawanych singli. Rzecz zupełnie rewelacyjna. Połączenie marszu, country i gospelsowych zaśpiewów. Piękna pieśń o przeznaczeniu, zrobiona z wyczuciem, stylowo. Tak jak potrafili tylko Talking Heads...
Z przyczyn rosnącej muzycznej dyktatury Byrne'a zespół rozpada się w 1991 roku. W 1992 połączyli się na moment i nagrali utwór 'Sax and Violins' do filmu Wima Wendersa 'Until the end of the world'. W 1996 trójka członków TH (bez Byrne'a) pod nazwą 'The Heads' jednorazowo nagrała album 'No Talking, Just Head'.
Po rowiązaniu grupy Byrne zajął się solową karierą oraz sztuką, Harrison został producentem, a Tina Weymouth i Chris Frantz (kórzy od 1977 są małżeństwem) tworzą zespół Tom Tom Club.
Wielkimi fanami TH są m.in. muzycy Radiohead (tytuł jednej z piosenek TH) oraz Red Hot Chili Peppers.
Linki:
http://www.talking-heads.net/index.html
http://www.thismustbetheplace.net/
http://en.wikipedia.org/wiki/Talking_Heads
Skomentuj artykul na forum!:
|
![[Rozmiar: 27851 bajtów]](talkingheads.jpg)
