Biografia:
Legenda głosi, że każdy nabywca debiutanckiego albumu Velvet Underground założył własny zespół. Podobną rolę w historii
muzyki brytyjskiej odegrał koncert Sex Pistols w manchesterskim Lesser Free Trade Hall w 1976. Jego świadkiem byli m.in.
późniejsi założyciele Joy Division, The Smiths, The Buzzcocks, a także student uczelni artystycznej Mick (właściwie
Michael James) Hucknall, Irlandczyk z pochodzenia, urodzony w Denton w regionie Greater Manchester 8 czerwca 1960. W
następnym roku stanął on na czele punkowej kapeli The Frantic Elevators, która przez siedem lat bez sukcesów nagrywała dla
lokalnych wytwórni. Po rozpadzie grupy Hucknall wraz z menedżerem Elliottem Rashmnanem utworzył nową, złożoną z miejscowych
muzyków sesyjnych. Jeszcze przed podpisaniem kontraktu z Elektrą w 1985 przez skład przewinęli się Dave Fryman, Eddie
Sherwood oraz dżentelmeni ukrywający się pod pseudonimami Ojo i Mog. Ostatecznie w "oficjalnym" Simply Red znaleźli się
basista Tony Bowers (ur. 31 X 1952), perkusista Chris Joyce (ur. 11 X 1957 w Manchesterze), klawiszowiec Tim Kellett (ur. 23
VII 1954 w Knaresborough-wszyscy trzej byli członkowie Durutti Column-oraz gitarzysta Sylvan Richardson i klawiszowiec Frank
McIntyre (ur. 2 IX 1956 w Birmingham). Za nazwę posłużył formacji pseudonim Hucknalla Red, wyrażający jego sympatię do
piłkarzy Manchester United, lewicowe poglądy polityczne oraz rudy kolor włosów.
Na wydanym jeszcze w 1985 debiutanckim singlu znalazła się energetyczna przeróbka soulowego klasyka Valentine Brothers
"Money's Too Tight (To Mention)", która otworzyła zespołowi drogę na listy przebojów w ojczyźnie i USA, a we Włoszech trafiła
aż na 3 pozycję, rozpoczynając długie pasmo sukcesów Simply Red w tym kraju. Jeszcze większym hitem była nowa, bardziej
komercyjna wersja pamiętającej jeszcze czasy Frantic Elevators "Holding Back The Years", która w 1986 znalazła się na
szczycie notowań Billboardu.
Album "Men And Women" z 1987 podobnie jak poprzednik-"Picture Book" był wiceliderem brytyjskich zestawień, stylistycznie
jednak obydwa bardzo się różniły. Grupa poszła bardziej w kierunku przebojowego soulu zabarwionego funkiem kosztem
społecznych i psychologicznych obserwacji. Również rozchełstany image muzyków nabrał na profesjonalizmie. W pisaniu dwóch
utworach wziął udział znany ze współpracy z Motownem Lamont Dozier ("Infidelity" i "Sufffer"), jednak płyta cieszyła się
większym powodzeniem na Wyspach, gdzie wygenerowała przeboje "The Right Thing", "Infidelity" i "Ev'ry Time We Say Goodbye"
(cover Cole Portera) niż w Stanach. W tym okresie Mick Hucknall, jego romanse i sprośne wypowiedzi stały się obiektem
zainteresowania brukowej prasy.
"A New Flame" z 1989 rozpoczął serię pięciu krążków Simply Red na szczycie UK Top 40, z nich wszystkich najlepiej sprzedał
się też za oceanem. Przyniósł on chyba największy przebój formacji-przeróbkę ballady Harolda Melvina & The Blue Notes z 1972
"If You Don't Know Me By Know" (numer 1 w USA, numer 2 w Wlk. Brytanii). Jeszcze przed jego wydaniem zespół opuścił Richardson,
którego jako gitarzystę zastąpił Aziz Ibrahim, jego zaś wkrótce Brazylijczyk Heitor T.P. Inne single z "A New Flame" to "It's
Only Love" i utwór tytułowy. Wciąż bardziej popowo brzmiący skład stanął na szczycie popularności, której znakiem były m.in.
znajomości Hucknalla z pięknościami Hollywoodu i wybiegów. Przed longplayem "Stars" z 1991 nastąpiła znaczna wymiana składu-
odeszli Bowers i Joyce, pojawili się za to pojawili się basista Shaun Ward, perkusista Gota i saksofonista Ian Kirkham, który
towarzyszył muzkom już wcześnie. Hucknall zresztą w tym samym roku zgodnie z prawdą oświadczył, że Simply Red to w gruncie
rzeczy jego solowy projekt.
"Stars", łączące tradycyjne brzmienie zespołu i krytyczne wobec Margaret Thatcher teksty z inspiracjami lounge jazzem i hip-
hopem, przez 19 miesięcy utrzymywało się na szczycie brytyjskiej listy przebojów. Single "Something Got Me Started", "For
Your Babies" i tytułowy do tej pory pojawiają się również w polskich rozgłośniach radiowych, nieco mniejszy sukces odniosły
"Thrill Me" i "Your Mirror". W 1992 i 93 roku Simply Red otrzymało nagrody Brit Awards w kategorii Najlepsza Grupa Brytyjska,
podczas tej drugiej ceremonii Hucknalla uhonorowano statuetkę dla brytyjskiego wokalisty roku. Nagrane już bez Warda i Goty,
za to z Dee Johnson w chórkach CD pt. "Life" z 1995 nie przyniosło zmiany stylu, zaowocowało za to jedynym singlowym numerem
1 Simply Red w Zjednoczonym Królestwie-"Fairground". W samej Wlk. Brytanii album sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy,
co dało mu 4 miejsce na liście bestsellerów roku. Kolejne lata upłynęły grupie pod znakiem coverów-wzięli na warsztat m.in.
dorobek Arethy Franklin ("Angel"), Gregory'ego Isaacsa ("Night Nurse", SP sygnowane jako Sly & Robbie feat. Simply Red) i The
Hollies (dwie wersje "The Air That I Breathe"). Płyta "Blue" z 1998, powrót do wygładzonego soulu "A New Flame", zawierała aż
pięć cudzych kompozycji.
Kolejny krążek "Love And Russian Winter" zebrał nieprzychylne recenzje i okazał się komercyjną
porażką (piąta lokata w UK). Zniechęcony Hucknall opuścił EastWest, nagrał nowy materiał w domu i wydał pod usprawiedliwionym
tytułem "Home" nakładem własnym (simplyred.com). Sukces najpierw singla "Sunrise" (oparty na samplu z "I Can't Go For It (No
Can Do)" Halla i Oatesa), później zaś całego albumu przekonywał o słuszności tego kroku, jednak przed wypuszczaniem
ostatniego do tej pory krążka "Simplified", zawierającego nowe, często akustyczne i oparte na linii pianina wersje utworów
Simply Red, zazwyczaj utrzymane w kubańskich, latynoskich rytmach oraz trzy nowe kawałki, m.in. "Perfect Love", zespół
podpisał kontrakt z Verve.
15 sierpnia 2006 w scenerii warszawskiego Torwaru Simply Red zagrało swój czwarty koncert w Polsce. Poprzednio wystąpili
dwa razy w 1996 oraz na sopockim festiwalu w 2005. Aktualnie w skład formacji wchodzą (według kolejności stażu): wokalista
Mick Hucknall, klawiszowiec i saksofonista Ian Kirkham, chórzystka Dee Johnson (m.in śpiewała na koncercie z okazji 70
urodzin Nelsona Mandeli na Wembley), chórzystka Sarah Brown (m.in. koncertowała z M People, współpraca ze Stevie Wonderem i
Annie Lennox, w zespole od trasy promocyjnej "Life"), gitarzysta Kenji Suzuki (współpracował m.in. z Annie Lennoxem i Sealem,
nagrywał też albumy solowe), flecista i saksofonista Chris Margery (grał z britpopowym Supergrass i Stevem Winwoodem),
puzonista i perkusista John Johnson (brat Dee; wszyscy trzej w kapeli od sesji nagraniowej "Blue"), trębacz i flecista Kevin
Robinson (brał udział we wielu musicalach na londyńskim West Endzie, lider Jazz Jamaica All Stars, współpraca m.in. z Paulem
McCartneyem i Tomem Jonesem, w Simply Red od koncertów w Lyceum Theatre w 1998), doświadczony klawiszowiec Dave Clayton
(m.in. były członek ABC, koncertował z Georgem Michaelem, Markiem Almondem i Jasonem Donovanem), bracia Pete (perkusista) i
Steve (basista) Lewinson (obydwaj nagrywali z wieloma gwiazdami od Boya George przez Kylie Minogue do Spice Girls; wszyscy
trzej weszli do grupy przed wydaniem "Home").
Wideografia Simply Red obejmuje "Greatest Video Hits" z 1996 oraz "Simply Red: Live at the Lyceum" z 1998. O jego liderze
powstały książki: "Simply Mick: Mick Hucknall Of Simply Red. The Inside Story" Robina i Roba McGibbonów oraz "First Fully
Illustrated Biography" Marka Hodkinsona. Warto dodać, że w latach 90-ych Hucknall założył firmę Blood And Fire Records,
zajmującą się reedycjami klasycznych albumów dub i reggae.
Linki:
Strona oficjalna
Wikipedia
http://www.full-albums.net/biography-Simply+Red-27656
http://www.vh1.com/artists/az/simply_red/bio.jhtml
http://www.soultracks.com/simply_red.htm
Skomentuj artykul na forum!:
|
![[Rozmiar: 14823 bajtów]](simplyred.jpg)
