Police

Albumy: Outlandos D'Amour 1979 Regatta de blanc 1979 Zenyatta mondatta 1980 Ghost in the machine 1981 Synchronicity 1983 Every breath you take-The singles 1986 The greatest hits 1992 Message in the box 1993 Every breath you take-The classics 1996 The very best of Sting and The Police 1997 Wazniejsze single: Roxanne 1979 Message in a bottle 1979 Walking in the moon 1980 So lonely 1980 De do do do do de da da da 1980 Invisible sun 1981 Every little thing she does it magic 1981 Spirits in the material world 1981 Every breath you take 1983 Wrapped around you finger 1983 King of pain 1984 (USA 1983) Opracowanie: Falsestuff

Biografia: Założycielem The Police był urodzony w USA syn agenta CIA Stewart Copeland, który po przeprowadzce do Anglii grał na bębnach w progresywnym zespole Curved Air. Po rozpadzie grupy wyczuwając koniunkturę na muzykę punk zaprosił w styczniu 1977 do wspólnego grania gitarzystę Henry'ego Padovaniego oraz basistę Gordona Sumnera (pseudonim artystyczny Sting), który występował w jazz-rockowym Last Exit, a wcześniej pracował jako trener piłkarski, nauczyciel angielskiego w szkole średniej, pracował też przy...kopaniu rowów. Ten skład nagrał w lutym pierwszego w karierze kapeli singla "FallOut/Nothing Achieving" (wydany w maju nakładem utworzonej w tym celu przez braci Copelandów-Stewarta i menedżera kapeli Milesa niezależnej wytwórni IRS) oraz występował jako support Vanilla Cherry tudzież Wayne County & The Electric Chairs. W poszukiwaniu pieniędzy chłopaki przyjęli propozycję występu w reklamie gumy do żucia Wrigley's, co naturalnie wywołało negatywne komentarze w punkowym światku. Właśnie wtedy "policjanci" ufarbowali włosy na blond, co stało się ich sygnałem rozpoznawczym. W maju 1977 były muzyk grupy Gong Mike Howlett zaproponował Stingowi i gitarzystę Andy'ego Summersa założenie grupy Strontium 90, która miała być kontynuacją jego poprzedniego projektu. Kiedy przewidziany na perkusistę Chris Cutler okazał się niedyspozycyjny, Sting wciągnął do kapeli Copelanda. Strontium 90 nagrało kilka taśm demo i wystąpiło w Paryżu na koncercie zjednoczeniowym Gongu. Część ich dokonań (m.in. wczesną wersję klasyku "Every Little Thing She Does Is Magic") wydano w 1997 pt. "Police Academy". W lipcu kwartet grał w Londynie jako The Elevators. Wracając do Police, po nieudanej sesji nagraniowej z Johnem Calem 10 sierpnia, formację opuścił Padovani, którego umiejętności okazały się za małe na eksperymenty dźwiękowe zapowiadane przez aktywnego od lat na scenie muzycznej Summersa (był członkiem zespołu Neila Sedaki, Kevin Wyatt Band, Zoot Money's Big Roll Band, Soft Machine, a przede wszystkim drugiego składu The Animals). Tak zaczęła się właściwa historia The Police-zespołu, który obok The Clash położył duże zasługi we wprowadzeniu ska i reggae do muzyki mainstreamowej. Pierwszy album grupy-"Outlandos D'Amour", na którym jazzujące reaggae sąsiadowało z prostolinijnym punkiem został nagrany jeszcze przed podpisaniem kontraktu płytowego, dopiero w 1979 już po wydaniu na singlu "Roxanne", nawiązali współpracę z A&M Records. Jeszcze wcześniej grając na pożyczonych instrumentach i podróżując pożyczonym vanem muzycy odbyli trasę po USA, wystąpili m.in. w sławnym nowojorskim klubie CBGB's. Co ciekawe pierwszym krajem, w którym zdobyli znaczącą popularność była Australia, gdzie byli promowani przez niekomercyjną stację radiową Triple J z Sydney. W swoim pierwszym brytyjskim tournee jeszcze w 1978 towarzyszyli Alberto y los Trios Paranoias. Sukces kolejnego longplaya "Regatta Da Blanc" (wydany w październiku 1979) oraz towarzyszących mu singli "Walking In The Moon" i "Message In a Bottle" (obydwa były brytyjskimi numerami 1) przyćmił poprzedniczkę oraz wznowioną "Roxanne" i "So Lonely". W międzyczasie Sting wystąpił w filmie "Quadrophenia" opartym na albumie The Who pod tym samym tytułem, nieco później produkował się jako aktor w Radio One. Tytułowy utwór z krążka został nagrodzony Grammy za najlepszy rockowy instrumental. W marcu 1980 The Police wyruszyło na zorganizowane przez Milesa Copelanda światowe tournee, podczas którego zagrali m.in. w rzadko goszczących gwiazdy pop Egipcie, Tajlandii, Indiach i Meksyku. Wciąż rosnące zaintersowanie twórczością tercetu sprokowoło szybką premierę kolejnej płyty "Zenyatta Mondata" jesienią 1980. Podobnie jak kolejna przyniosła utwory budowane wokół perkusji Copelanda, co zapewniało grupie intensywność rytmów i chwytliwość. Sting w wywiadach skarżył się na produkcyjny pośpiech, jednak album zebrał doskonałe recenzje oraz zdobył dwie kolejne nagrody Grammy w kategoriach najlepszy rockowy utwór instrumentalny ("Behind a Camel") i najlepsze wykonanie rockowe duet/zespół ("Don't Stand So Close To Me"-nawiązujący do nauczycielskich doświadczeń Summnera przebój, który był kolejnym numerem 1 grupy w ojczyźnie). Hitem stał się również kawałek "De Do Do Do, De Da Da Da". Trio stało się tak popularne, że na początku 1981 byli w stanie wyprzedać Madison Square Garden. Niestety sam Sting przyznawał, że było to ostatnie dokonanie naprawdę stworzone wspólnie przez cały zespół. Stosunki lidera i autora większości materiału z pozostałymi muzykami ulegały stopniowemu pogorszeniu, między Copelandem a Stingiem dochodziło wręcz do rękoczynów. Obok występów The Police gwiazdor coraz bardziej angażował się w świat filmu. Obok wspomnianej "Quadrophenii" zagrał w reżyserowanej przez Richarda Loncraine'a ekranizacji sztuki Dennisa Pottera "Brimstone & Treacle" (na ścieżce dźwiękowej znalazł się jego pierwszy solowy przebój "Spread a Little Happiness") oraz Feyd-Rauthę, głowę domu Harkonenów w "Diunie" Davida Lyncha. Czwarta płyta "policjantów" pt. "Ghost in a Machine" została wyprodukowana przez Hugh Padghama, a ukazała się jesienią 1981. Sesja została uwieczniona na filmie dokumentalnym Joolsa Hollanda. Pochodzący z niej utwór "Every Little Thing She Does Is Magic" stał się największym z dotychczasowych przebojów The Police. Brzmienie zespołu zostało uzupełnione o saksofon i klawisze, jednak jego zasadnicze cechy pozostały niezmienione (m.in. piosenka "Too Much Information" była utrzymana w stylu funky). W warstwie tekstowej inspiracją Stinga była twórczość Arthura Koestlera. Z kolei ostatni krążek formacji pt. "Synchronicity" zdradzał wpływy myśli Carla Gustava Junga (singiel "Tea In Sahara" także pisarstwa Paula Bowesa). Przed jego powstaniem Summers nagrał instrumentalny album "I Advance Masked" z Robertem Frippem, a Copeland brał udział w sesjach Petera Gabriela, a także napisał muzykę do filmu Francisa Forda Coppoli "Rumble Fish" i baletu "Król Lear" wystawianego w San Francisco. Wydał także płytę pod psuedonimem Klark Kent. The Police zaserwowało słuchaczom bogactwo nastrojów-od furii "Synchronicity I" do spokoju "Every Breath You Take", które zajęło pierwsze miejsce brytyjskiej i amerykańskiej listy przebojów (na tej drugiej królował 8 tygodni). Po jednym utworze dostarczyli Copeland ("Miss Gradenko") i Summers ("Mother"). Sam album przewodził w zestawieniach Billboardu przez 17 tygodni 1983 roku (dla porównania w Zjednoczonym Królestwie, gdzie byli komercyjnym pewniakiem, dwa). Mimo nominacji do tytułu Albumu Roku, przegrali z "Thrillerem" M.Jacksona, lecz odebrali dwie inne statuetki Grammy za najlepsze zespołowe wykonanie pop ("Every Breath You Take") i rock ("Synchronicity II"). Po zakończeniu rekordowej trasy koncertowej w maju 1984 zespół oświadczył, że udaje się na "krótki urlop", z którego miał już nigdy nie powrócić... Członkowie kapeli rozpoczęli kariery solowe: Copeland nadal pisał do radia i telewizji, założył też progresywny zespół Animal Logic i nagrał w 1985 CD "The Rhytmatist" w stylu worldbeat. Summers kontynuował swoje eksperymenty w dziedzinie jazzu i fusion (debiut solowy: "XYZ" z 1987), współpracował też okazjonalnie z Frippem i Johnem Etheridgem. Indywidualne dokonania Stinga, choć nie osiągnęły już tak oszałamiających skucesów na listach przebojów, pozwoliły mu zostać gwiazdą światowej estrady i zasługują na osobne omówienie. W czerwcu 1986 zespół powrócił na kilka koncertów w ramach trasy "Conspiracy Of Hope"Amnesty International. Krótki wspólny pobyt w studiu zakłócony przez wypadek bębniarza podczas gry w polo przyniósł jedynie nową wersje "Don't Stand So Close To Me" na potrzeby składanki "Every breath you take-The singles". Potem The Police zagrali jeszcze razem "Roxanne" i "Message in a Bottle" podczas wesela Stinga i Trudi Styles w 1992 oraz te same utwory wraz z "Every Breath You Take" (wraz ze Stevenem Tylerem, Johnem Mayerem i Gwen stefani) 10 marca 2003 podczas ceremonii przyjęcia do Rock'N'Roll Hall Of Fame. Wszyscy członkowie oryginalnego składu pojawili się w 2004 na solowym albumie Henry'ego Padovaniego. W 2006 Copeland nagrał film dokuemntalny "Everyone Stares: The Police Inside Out" oparty na materiałach z przełomu lat 70- i 80-ych. Archiwalne nagrania grupy wciąż cieszą się popularnością, np. album "Live!" umożliwiający porównanie występów z 1979 i 1983. Kompilacja "The Very Best of Sting and The Police" pobiła rekord w kategorii albumu, który najdłuzej czekał na 1 miejsce w brytyjskich notowaniach (od 1997 do 2002!). O niesłabnącym oddziaływaniu muzyki tria świadczy również wiele jej przeróbek i wykorzystań jako sampli (największy sukces odniosło "I'll Be Missing You" rapera Puff Daddy'ego, Faith Evans i 112 oparte na "Every Breath You Take". http://www.rollingstone.com/artists/thepolice/biography http://en.wikipedia.org/wiki/The_Police http://www.starpulse.com/Music/Police,_The/Biography/ http://www.8notes.com/biographies/police.asp Linki: http://www.rollingstone.com/artists/thepolice/biography http://en.wikipedia.org/wiki/The_Police http://www.starpulse.com/Music/Police,_The/Biography/ http://www.8notes.com/biographies/police.asp Skomentuj artykul na forum!: