Biografia:
Początki zespołu określanego przez miłośników przypinania etykietek jako najwybitniejsi i najpopularniejsi przedstawiciele
neoprog rocka sięgają 1979 roku, kiedy to basista Doug Irvine, perkusista Mick Pointer i gitarzysta Andy Glass założyli w
angielskim mieście Aylesbury grupę Electric Gypsy. Jeszcze w tym samym roku Glass przeniósł się do "Solstice", a Irvine i
Pointer wraz z klawiszowcem Brianem Jellymanem i gitarzystą Stevem Rotherym (poprzednio: Purple Haze, Pegasus; wł. Steven
Thomas Rothery, ur. 25 XI 1959, Brampton) sformowali Silmarillion. Za nazwe nowego projektu posłużył tytuł jednego z
najwybitniejszych dzieł klasyka literatury fantasy Johna Ronalda Ruela Tolkiena. Taka forma "reklamy" nie spodobała się
spadkobiercom pisarza. Zagrożeni procesem sądowym muzycy zdecydowali się na zmianę nazwy. Tak narodził się do dziś popularny
Marillion.
Jeszcze zanim ukazał się pierwszy singiel i album brytyjskiej formacji, doszło do kolejnych zmian personalnych. W lutym 1981,
po nagraniu instrumentalnego demo "The Web" do Marillion dołączyli dwaj członkowie Stone Dome Band, basista Diz Minnitt
(zastąpił Irvine'a) i, co ważniejsze, wokalista Derek William Dick, bardziej znany pod pseudonimem Fish (ur. 25 IV 1958,
Edynburg). Pierwszy występ z nowym frontmanem miał miejsce 13 marca 1981 w pubie Red Lion w Bicester. W listopadzie tego
samego roku doszlo do rotacji przy klawiszach-Mark (Colbert) Kelly z Chemical Alice (ur. 9 IV 1961, Dublin) zajął miejsce
Jellymana, który odszedł do Pride Of Passion. Wkrótce (w marcu 1982) jego śladami podążył Minnitt.
Skład Fish-Kelly-Pointer-Rothery-Pete (John) Trawevas (basista, przybył z The Metros w marcu 1982, ur. 15 I 1959,
Middlesborough) nagrał pierwszą małą płytkę w historii zespołu-rezultat podpisanego we wrześniu 1982 kontraktu z EMI. "Market
Square Heroes" nie weszło do UK Top 40, jednak strona B wydawnictwa-20 minutowy utwór "Grendel", inspirowany przez powieść
Johna C. Gardnera pod tym samym tytułem, a pośrednio również przez średniowieczną sagę o Beowulfie, stał się ważnym elementem
koncertów Marillion.
Między wypłynięciem grupy na szersze wody a wykrystalizowaniem się jej "klasycznego" składu musiało minąć jeszcze nieco
czasu. Dopiero wraz z Nowym Rokiem 1984 definitynwie zapełniona została luka przy bębnach powstała wskutek wydalenia Micka
Pointera w kwietniu 1983 (po dłuższej przerwie założył z Clivem Nolanem zespół Arena). W międzyczasie swych sił próbowali:
Andy Ward (Camel), John Martyr (SOS, MGM) i Jonathan Mover (GTM). Ostatecznie "pałkerem" został Ian Mosley (ur. 16 VI 1953,
Paddington), wcześniej współpracujący ze Stevem Hackettem, Love i London West End). Wziął on już udział w tworzeniu albumu
"Fugazi" (akronim oznaczajacy w slangu walczących w Wietnamie Amerykanów zamieszanie), kolejnego-po debiutanckim "A Script
For A Jester's Tear"-dowodu na to, że Marillion to coś więcej niż jeszcze jedni naśladowcy Genesis, Pink Floyd i Camel. Dwa
pierwsze krążki grupy zawierają wiele kompozycji świadczących o umiejętnościach instrumentalistów oraz wokalnym i pisarskim
talencie Fisha (śpiewał m.in. o problemach z narkotykami i wojnie domowej w Irlandii Płn.). Pojawiła się artystyczna jakość,
komercyjny sukces miał dopiero nadejść...
I to w zupełnie nieoczekiwanym momencie. W połowie lat 80. wielu wydawało się, że concept album to przeżytek epoki rozkwitu
rocka progresywnego. Tymczasem "Misplaced Childhood", pozbawione przerw między utworami rozważania o dzieciństwie, okazały
się najlepiej sprzedającym się dziełem Marillion, trafiając na pierwsze miejsce notowań brytyjskich. O szczyt listy singli
otarł się również pochodzący z tego zestawu utwór "Kayleigh" (tytuł to zniekształcone "Kay Lee", imię szkolnej miłości Fisha)
, a do pierwszej dziesiątki trafił jeszcze jeden-"Lavender". Warto również dodać, że "Kayleigh" jako jedyna piosenka formacji
znalazła się w pierwszej setce amerykańskich zestawień Billboardu, podobnie jak CD. Niestety nie udało się powtórzyć tego
sukcesu-trasa po USA spotkała się ze znikomym zainteresowaniem (gwoli prawdy, koncerty w Kanadzie były bardziej udane),
podobnie jak wydana z myślą o zaoceanicznym rynku "epka" Brief Encounter.
Charakter concept albumu miała również kolejna propozycja Marillion-"Clutching At Straws". Niestety był to również początek
końca pewnej epoki. Pozostaje kwestią dyskusyjną, czy już w momencie nagrywania tej płyty, będącej w dużym stopniu zapisem
alkoholowych doświadczeń muzyków, Fish był zdecydowany na odejscie z grupy. Pewne jest, że nawet sukces krążka opowiadającego
o duchowych rozterkach pisarza Torcha (2.miejsce w Wlk. Brytanii, "Incommunicado" kolejnym singlem w pierwszej dziesiątce
tamże) nie odwiódł go od rozpoczęcia kariery solowej. Rozstanie z Marillion nastąpiło we wrześniu 1988, już po nagraniu taśm
demo kolejnej płyty-"Season's End".
Następca Fisha w lutym 1989 został Steve "h" Hogarth (ur. 14 maja 1959 w Kendal), który wcześniej śpiewał, a przede
wszystkim grał na klawiszach w zespołach The Europeans i How We Live. Razem z pisarzem i Johnem Helmerem musiał on
przygotowac nowe słowa do utworów zapisanych na wspomnianych taśmach, ponieważ poprzednie wersje tekstów z myślą o własnych
produkcjach zabrał ze sobą Fish. O prawdziwej współpracy nowego frontmana z dotychczasowym składem można mówić dopiero przy
pracy nad następnym albumem-"Holidays In Eden", najbardziej komercyjnym i przyjaznym radiu, co nie znaczy, że pozbawionym
klasy dokonaniu Marillion. Zupełnie inny charakter posiadała kolejna płyta-"Brave", powrót do poetyki "concept album", który
zapoczątkował współpracę z producentem Davem Meeganem. Mimo, że krążek zawierał muzykę dla wymagających słuchaczy był to
ostatni przedostatni na razie longplay Marillion, który dotarł do pierwszej dziesiątki list sprzedaży w Wlk. Brytanii.
Album "Afraid Of Sunlight" z 1995 zakończył współpracę zespołu z firmą EMI. Największy rozgłos z umieszczonych na nim
kompozycji zyskała "Out Of This World", która w 2001 zainspirowała wydobycie z jeziora Coniston Water ciała i łodzi Donalda
Campbella, niefortunnego pretendenta do tytułu najszybszego motorowodniaka wszech czasów. W ekshumacji wzięli udział S.
Hogarth i S.Rothery. Niestety, nowy wydawca interesował sie działalnością grupy w tak niewielkim stopniu, że trasa promocyjna
płyty "This Strange Engine" w USA odbyła się w 1997 roku tylko dzięki zbiórce pieniędzy wśród fanów.
Kolejne krążki-"Radiation" z 1998 i o rok młodszy "marillion.com" to próby unowocześnienia brzmienia zespołu, inspirowane
m.in.przez Radiohead. Dystrybucji dwunastego longplaya Marillion-"Anoraknophobii" z 2001 po raz kolejny podjęło sie EMI
zachęcone przez liczne zamówienia od sympatyków formacji, które na apel muzyków wpłynęły jeszcze przed początkiem nagrań. Ten
sam zabieg powiódł się w przypadku najnowszego "dziecka" Marillion, czyli "Marbles", dwupłytowego wydawnictwa, którego jeden
krążek dostępny byl jedynie w Internecie. Nazwiska nabywców-współfundatorów wdzięczny zespół umieścił na okładce albumu.
Singiel "You're Gone" jako pierwszy od 17 lat trafił do pierwszej dziesiątki UK Top 40, sukcesem były również kolejne małe
płytki-"Don't Hurt Yourself" i dostępne tylko w Internecie "The Damage" (nagranie live z koncertu w London Astoria).
Polska to jeden z krajów, w którym Marillion cieszy się szczególną sympatią fanów rocka. Zespół gościł w Polsce
czterokrotnie, w 1987, 1995, 2001 i 2004 roku. Dwie piosenki Brytyjczyków ("Kayleigh" i "Incommunicado") trafiły na szczyt
listy przebojów radiowej "Trójki". Często zagląda do nas również Fish, który od odejścia z Marillion nagrał 8 albumów
studyjnych (nie licząc kompilacji; ostatni-"Field Of Crows" z 2004) i 13 live (wliczając tzw. "oficjalne bootlegi"). Również
aktualni członkowie grupy mają na koncie płyty solowe. Na "Ice Creamed Genius" Steve'a Hogartha udzielali sie m.in. były
klawiszowiec Japan i Porcupine Tree Richard Barbieri, dawny gitarzysta XTC Dave Gregory i perkusista Blondie Clem Burke.
Steve Rotherty samodzielnie nagrał płytę pt. "The Wishing Tree". Pete Trewavas współtworzył przez krótki czas progresywną
supergrupę Transatlantic, a w 2004 stał się członkiem projektu Kino.
Linki:
http://marillion.ter-steege.com
http://en.wikipedia.org/wiki/Marillion
www.marillion.com - strona oficjalna
strona polska
Skomentuj artykul na forum!:
|
