Biografia:
Dnia 4 czerwca 1976 podczas trasy "Anarchy In The UK" legendarny zespół Sex Pistols wystąpił w Manchesterze. Wśród widzów
znalazło się trzech młodych ludzi: szkolni koledzy Peter Hook (ur. 13 II 1956) i Bernard Albrecht (wł. Bernard Dicken ur. 4 I
1956) oraz Ian Curtis (ur. 15 VII 1956). Kilka dni później Peter i Bernard postanowili założyć własną kapelę: Hook został
basistą, Albrecht gitarzystą, a Terry Mason perkusistą. Na umieszczone w sklepie płytowym Virgin ogłoszenie o poszukiwaniach
wokalisty odpowiedział Curtis, który podjął się również pisania tekstów dla formacji, która wówczas nazywała się Stiff
Kittens, a wkrótce miała stać się legendarnym Joy Division.
Pierwsze miesiące istnienia upłynęły zespołowi na próbach i pisaniu pierwszych, jeszcze otwarcie punkowych, piosenek. W
maju 1977 nowym bębniarzem został Tony Tabac (po miesiącu zastąpiony przez Steve'a Brotherdale), a grupa, zainspirowana przez
utwór Davida Bowie "Warszawa" z płyty "Low" zmieniła nazwę na Warsaw. W tym samym czasie załoga zwróciła uwagę dziennikarza
NME Paula Morleya i DJ-a Roba Grettona. Za ich namową w lipcu kwartet nagrał w Pennine Sound Studios taśmę demo z pięcioma
utworami. Wkrótce potem odszedł Brotherdale, proponując na swoje miejsce Stephena Morrisa (ur. 28 X 1957). W październiku
grupa zadebiutowała u boku The Fall i The Buzzcocks na deskach przeznaczonego do zamknięcia klubu. Dzięki temu została
uwieczniona na wydanej przez Virgin składance "Short Circuit: Live at the Electric Circus". W grudniu nagrali kolejne cztery
kawałki wydane później pod wspólnym tytułem "An Ideal For Living".
Pod koniec 1977 lub w styczniu 1978 kapela została zmuszona przez punkowców z Warsaw Pakt do zmiany nazwy na Joy Division.
Nazwa została zaczerpnięta z powieści Karola Cetinsky'ego "The House Of Dolls". To slangowe wyrażenie oznaczało w niej obozy
koncentracyjne, w których zmuszano więźniarki do uprawiania prostytucji z żołnierzami. Wcześniej muzycy okazywali
zainteresowanie historią II wojny światowej w bardziej dobitny sposób: na taśmach z Electric Circus uwieńczono okrzyk
Albrechta, który występował już pod nazwiskiem Sumner: "You all forget Rudolf Hess!", zaś okładka debiutanckiej EP-ki
przypominała m.in. czcionką nazistowskie plakaty. Także koncertowy image Warsaw nie stronił od skóry i jednoznacznie
kojarzącej się symboliki. Na szczęście młodzi ludzie w porę postanowili szokować widownię bardziej muzyką niż wyglądem.
Na początku 1978 Joy Division intensywnie koncertowało na północy Wlk. Brytanii, m.in. 16 IV zespół wziął wraz z 14 innymi
udział w konkursie, robiąc wielkie wrażenie na Tonym Wilsonie z Granada TV i Robie Grettonie. W maju 1978 grupa nagrała w Arrow
Studios 11 piosenek dla wytwórni RCA. Materiał miał ukazać się jako debiutancki album pt. "Joy Division", jednak Curtis i
spółka nie byli zadowoleni z brzmień syntezatora wprowadzonych przez producenta Dereka Branwooda tudzież warunków kontraktu,
dlatego materiał został wydany dopiero 10 lat później. Dlatego płytowym debiutem grupy został w czerwcu tego samego roku
wspomniany "An Ideal For Living", wyprodukowany przez ich własny label Enigma. Już wtedy buczący bas Hooka, rwane gitarowe
riffy Sumnera oraz pełne desperacji teksty Curtisa o życiu w miastach-molochach sygnalizowały, że pojawia się jakość
wykraczająca poza punkowe standardy.
Wcześniej, 21 maja z inicjatywy Sumnera menedżerem formacji został Gretton. 8 czerwca Joy Division uświetniło otwarcie
założonego przez Wilsona klubu "The Factory I" (nazwa inspirowana przez Andy'ego Warhola). Pod koniec 1978 Wilson i aktor teatralny
Alan Erasmus utworzyli wytwórnię Factory Records. Na wydanej przez nich składance "A Factory Sample" znalazły się dwa utwory
zespołu wyprodukowane przez Martina Hannetta. W kolejnych miesiącach grupa intensywnie koncertowała, zaś 31 stycznia 1979
nagrali cztery piosenki dla DJ-a Radio 1 Johna Peela. Rezultaty sesji pojawiły się na antenie dwa tygodnie później,
poprzedzając krótkę sesję dla WEA Records w studiu Rushent's Genetics. Wytwórnia kusiła muzyków kontraktem, jednak
przedstawiła mniej korzystne warunki od Factory. Zespół jednak nie mógł cieszyć się w pełni rosnącą popularnością i uznaniem,
ponieważ Curtisa zaczęły prześladować ataki epilepsji. Aby ograniczyć ich ryzyko, Joy Division musiało występować przy
niewielkiej liczbie świateł. W tym okresie kapela grała m.in. u boku The Cure, zaś po kolejnych nagraniach-Orchestral
Maneouvres In The Dark.
W czerwcu 1979 ukazała się debiutancka płyta Joy Division pt. "Unknown Pleasures"-10 ciemnych, klaustrofobicznych, a
jednocześnie pełnych mocy i emocjonalnej prawdy piosenek nagranych w Stawberry Studios pod okiem Martina Hannetta (którego
po latach krytykowali za "zagłuszenie" ich punkowego brzmienia live) dla Factory. Zaprojektowane przez Petera Saville
opakowanie nie zawierało nazwisk ani zdjęć wykonawców. Członkowie kwartetu odmawiali również wywiadów, jedyną formę ich
promocji stanowiły koncerty. Krytycy okrzyknęli album najlepszym od czasów "L.A. Woman" The Doors, w końcu lipca rozmowa z
rockmanami wreszcie ukazała się w New Musical Express. W sierpniu Joy Division ponownie zagrało w Londynie wraz z OMD i Echo &
The Bunnymen. Dopiero wtedy Ian, Peter, Stephen i Bernard zrezygnowali z innych zajęć i zostali w pełni zawodowymi muzykami.
Bardzo pozytywnie oceniono ich występ na Leeds Futurama Fetival (inne gwiazdy: Public Image Ltd., OMD), zaś gdy towarzyszyli
w brytyjskiej trasie The BUzzcocks-w Liverpoolu publiczność opuściła salę, gdy skończyli grać. Również na jesieni 1979 Joy
Division po raz pierwszy zagrało za granicą-w Brukseli. Otrzymali wtedy propozycję związania się za milion dolarów z
amerykańskimi Warner Brothers Records, jednak odrzucili ją. 26 listopada 1979 po raz drugi wzięli udział w sesji dla Johna
Peela, a nieco wcześniej zagrali dwa utwory dla programu BBC "Something Else".
W grudniu 1979 zespół wyruszył w dwumiesięczne tournee po Europie zorganizowane przez Grettona. W Paryżu ich koncert
transmitowała na żywo audycja radiowa Bernarda Lenoir, w Amsterdamie-nie mogąc znaleźć supportu-kapela musiała grać dwa razy
pod rząd. W marcu 1980 w Britannia Row Studios zaczęli nagrywać z Hannettem kolejny album, który otrzymał tytuł "Closer".
Wraz z nim powstały utwory "Atmosphere" i "Dead Souls", które ukazały się na singlu "Licht und Blindheit" (limitowana edycja
dl labelu Sordide Sentimental-1578 sztuk na rynek francuski). Na jego składanej utrzymanej w gotyckim stylu okładce znalazł
się utrzymany w podobnym klimacie esej Jeana Pierre'a Turmela. Wcześniej w październiku 1979 pojawiła się inna mała płytka-
"Transmission", która nieco podreperowała fundusze Factory (sprzedało się ok. 10.000 egzemplarzy).
Po zakończeniu pracy w kwietniu Joy Division wróciło do występów w angielskich klubach, jednak coraz częściej kończyły się
one atakiem epilepsji Curtisa. 8 kwietnia w Derby Hall w Bury miał go zastąpić inny muzyk, jednak ten pomysł Wilsona, który
miał umożliwić wokaliście odpoczynek wywołał jedynie rękoczyny fanów z Hookiem i Grettonem. Mimo to zakontraktowano
amerykańską trasę kultowej już grupy z The Buzzcocks, ponownie pojawiła się również "milionowa" oferta Warner Bros. wraz z
obietnicą całkowitej wolności artystycznej. Jednak 18 maja 1980, dwa dni przed przewidywanym wylotem za Ocean, przytłoczony
przez chorobę, niemożność realizacji wszystkich artystycznych marzeń oraz pozew rozwodowy żony Deborah (w 1995 wydała
biografię mężą), która oskarżała go o zaniedbywanie siebie i córki, spowodowane ponoć romansem z poznaną w trasie Belgijką,
Ian Curtis powiesił się w swoim domu w Macclesfield, obejrzawszy wcześniej film Wernera Herzoga "Stroszek" i wysłuchawszy
płyty Iggy'ego Popa "The Idiot".
"Closer" ukazało sie ostatecznie w czerwcu tego roku, poprzedzane przez singiel "Love Will Tear Us Apart", ich jedyny utwór
zawierający partię gitar akustycznych. Na okładce zarówno albumu, jak i małej płytki znajdowały się zdjęcia zrobione przez
wyróżniającego się francuskiego fotografa Bernarda Pierre'a Wolffa na cmentarzu w Genui. Powszechnie chwalony przez krytyków
krążek doszedł do szóstej pozycji brytyjskich notowań, SP-do trzynastej. Tak zakończyła się historia zespołu, którego wpływu
na cold wave, new wave i rock gotycki nie da się przecenić. O jego dokonaniach przypomniały m.in. "Still"-wydawnictwo z 1981
zawierające nagrania-rarytasy i wersje live, kaseta wideo "Here Are the Young Men" z 1982, składanki "Substance" z 1988 i
"Permanent" z 1995, zestaw coverów "A Means to an End" z tego samego roku oraz boks "Heart and Soul" z 1998. Pozostali muzycy,
postępując w myśl swojego dawnego postanowienia rozwiązania Joy Division w przypadku odejścia któregoś z członków w styczniu
1981 założyli New Order, ale to temat na inną opowieść...
Linki:
http://www.worldinmotion.net/joydivision/biography/history.htm
http://www.enkiri.com/joy/bio/jd_bio.html
http://www.vh1.com/artists/az/joy_division/bio.jhtml
Skomentuj artykul na forum!:
|
![[Rozmiar: 35978 bajtów]](joydivision.jpg)
